امام موسی کاظم علیه‌السلام
موسی بن جعفر ملقب به کاظم، امام هفتم شیعیان، متولد سال ۱۲۸ قمری در قریه «ابواء» (میان مکه و مدینه). آن حضرت پس از شهادت پدرش امام جعفر صادق (ع)، از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳، به مدت ۳۵ سال امامت شیعیان را بر عهده داشت و در بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳ در زندان بغداد به دست سندی بن شاهک مسموم شد و به شهادت رسید.
او را به سبب گذشت و بردباری بسیارش، «کاظم» خواندند و در نزد عراقیان به باب «قضاء الحوائج عندالله» معروف و عابدترین، داناترین و بخشنده‌ترین مردم زمانه‌اش بود.
دوران سی و پنج ساله امامت موسی بن جعفر (ع) مصادف بود با اوج قدرت حکومت بنی‌عباس و هم‌زمان با چهار تن از حاکمان عیّاش و خون‌آشام عباسی به نامهای منصور دوانیقی ، مهدی عباسی ، هادی عباسی و هارون‌الرشید که حضرت نیز به فراخور شرایط زمانیِ حساسِ هر یک، وظیفه سنگین امامت و هدایت امّت را به بهترین شکل ممکن به دوش کشید، و اگر چه با حوادث سهمگین و خونینی همچون «واقعه فخ» و شهادت مظلومانه گروهی از آل علی علیه السلام روبرو گردید، ولی لحظه‌ای از وظیفه خطیر خود کوتاهی ننمود.
