دبیرستان زنده‌یاد حاج سید حسین نوایی

آورده‌اند که مردی غلامی داشت خردمند، روزی آن مرد با غلام به باغی می‌رفت، در راه، خیار بادلنگی پاک کرد، نیمی به جهت خود نگاه داشت تا بخورد و نیمی به غلام داد.

غلام به نشاط آن را خوردن گرفت. چون خواجه بچشید، تلخ بود. گفت: ای غلام! خیار بادلنگ بدین تلخی تو را دادم و به نشاط تمام خوردی و به رغبت به کار بردی؟ گفت: ای خواجه! از دست تو شیرین و چربی بسیار خوردم، شرم داشتم که بدین قدر تلخی، از خود اثر کراهیت ظاهر کنم!

خواجه گفت: چون شکر نعمت چنین می‌گزاری، تو را در بندگی نگذارم و بدین آزادمردی، به سعادت آزادی برسید.

منبع: جوامع الحکایات