دبیرستان زنده‌یاد حاج سید حسین نوایی

عطار نیشابوری در شادیاخ نیشابور به دنیا آمد. فریدالدین ابو حامد محمد بن ابوبکر ابراهیم بن اسحاق زاده‌ی سال ۵۳۵ هجری شمسی است.

وی بیشتر با تخلص خود یعنی «عطار» شناخته می‌شود. وی در سال ۶۰۰ هجری شمسی در پی حمله‌ی مغول‌ها به ایران دارفانی را وداع گفت.

شغل پدر وی عطاری بود و از همین رو فریدالدین نیز به شغل پدر روی آورد و همزمان طبابت نیز می‌کرد.

روایت‌های گوناگونی وجود دارد که چگونه عطار شغل خود را رها کرده و به عرفان روی آورده است.

جامی در کتاب نفحات‌الأنس این گونه روایت می‌کند: روزی عطار در دکان خود سرمست و خوشحال به معامله‌ی مال دنیا مشغول بود. نیازمندی از وی تقاضای کمک می‌کند. عطار از کمک کردن به آن فرد امتناع می‌نماید. نیازمند خطاب به وی می‌گوید: «ای خواجه! تو چگونه خواهی مرد؟»

عطار در پاسخ می‌گوید: «همان گونه که تو دنیا را ترک می‌گویی.»

آن شخص در همان لحظه کاسه‌ی چوبی خود را زیر سر گذاشت، دراز کشید و با ذکر نام خدا از دنیا رفت. این‌گونه عطار کسب و کار خود را رها کرده و نزد عارف نامی «رکن‌الدین اکاف» می‌رود و زندگی وی برای همیشه متحول می‌گردد.

آثار فراوانی را به عطار نسبت می‌دهند که بیشتر آنها اثبات نشده است. مهمترین و موثق‌ترین آثار عطار عبارت است از: دیوان اشعار، اسرارنامه، الهی‌نامه، منطق‌الطیر، تذکرةالأولیا، مصیبت‌نامه و مختارنامه.

روز ۲۵ فروردین ماه در تقویم رسمی کشور به نام عطار نیشابوری نامگذاری شده است و همه ساله مراسم بزرگداشت این شاعر و عارف نامی برگزار می‌شود.