دبیرستان حاج سید حسین نوایی (دوره اول)

دانه کوچک بود و کسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه کوچک بود.

دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت. گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:

«من هستم، من اینجا هستم، تماشایم کنید.»

برای دریافت گاهنامه شماره 33 نوایی کلیک کنید

برای مشاهده بقیه تصاویر کلیک کنید

تمام اهل عالم دم گرفتند

به حال خانه‌ی ما غم گرفتند

که روزی روزگاری خانه‌ی ما

صفایی داشت آن را هم گرفتند